مهدی پاکدل به کنجکاوی های شخصی اش پاسخ می دهد - آی تی گپ

از وبسایت دولت جمهوری اسلامی ایران دیدن نمایید.

او که به تازگی مجوز ساخت مجموعه مستند خود را با نام هزار افسان از سازمان سینمایی وزارت ارشاد گرفته است در تبادل نظر با خبرنگاران شرح داد که این مجموعه، پاسخی است به کنجکاوی های شخصی خودش و مهدی دل خواسته درباره قصه ها و افسانه های محلی ایران و امیدوار است این مجموعه بماند به یادگار برای آیندگان.

پاکدل در این گپ و گفت از جذابیت های ساخت مستند بر اساس قصه های محلی گفت و از جای خالی تئاتر، فیلم کوتاه و مستند در شبکه نمایش خانگی و اینکه اگر کرونا این اندازه گسترش پیدا ننموده بود، پیش از عید برای ساخت این مجموعه مستند راهی سفر می شد.

او در شروع درباره گرایشش به مستندسازی شرح داد: من به عنوان کارگردان و مهدی دل خواسته به عنوان تهیه نماینده این مجموعه، هر دو یک عقبه عکاسی داریم. بارها برای عکاسی به نقاط گوناگون سفر نموده ایم همانطور که پیش از این و در سال های قبل تر با امیر آقایی چنین سفرهایی داشتیم، مدتی است من و مهدی دلخواسته گاه گاهی چنین سفرهایی انجام می دهیم و ماحصل عکس های این سفرها را در نمایشگاه مکث روی سکوت که آذر و دی در گالری باروک برپا شد، ارایه کردیم.

آنها در این سفرها دریافتند هر شهری قصه ای دارد و هر عکسی هم. بنابراین به این ایده مشترک رسیدند که خوب است این عکس ها را به صورت متحرک درآورند: همواره فکر می کردیم اگر بخواهیم هر یک از این عکس ها را که قصه ای دارد، به تصویر متحرک تبدیل کنیم، چه خواهد شد. بنابراین هزار افسان ایده ای است از من و مهدی دلخواسته که با هم پرورشش دادیم و درباره قصه های محلی روستاها و شهرهای ایران است؛ از داستان های عامیانه تا قصه های جن و پری، داستان های هراسناک یا شگفت انگیز و عاشقانه و یا حماسی. از آنجا که بی شمار قصه داریم، کوشیدیم آنهایی را که قابلیت تصویری و دراماتیک دارد، انتخاب کنیم.

او البته به این موضوع هم اشاره می نماید که: فعلا سی یا چهل قصه در اقصی نقاط ایران داریم. نمی توان گفت این قصه ها حتما رخ داده و حال قرار است مستند گردد چون در همه آنها به نوعی تخیل هم پهلو می زند. به هر حال دغدغه هر دوی ما بود که به این قصه ها شکل داستانی بدهیم و تجربه دل انگیز و جذابی برای هردوی ماست.

آنان قصد داشتند پیش از عید سفرهای شان را برای ساخت این قصه ها شروع نمایند ولی به علت شیوع کرونا دست نگه داشتند و منتظرند به محض عادی شدن شرایط، راهی سفر شوند.

بازیگر نمایش های خشکسالی و دروغ و یک صبح ناگهان در ادامه این تبادل نظر تاکید نمود که هیچ ادعایی در زمینه مستندسازی ندارد: قرار نیست جا پای مستندسازان بگذاریم یا بگوییم شیوه تازه ای در مستندسازی ایجاد نموده ایم. ما فقط یکسری قصه داریم و دوست داریم آنها را به شکل مستند داستانی به تصویر بکشیم. درواقع به دنبال پاسخی برای کنجکاوی های خودمان هستیم.

فاز اول این مجموعه در بردارنده سی قسمت چهل دقیقه ای است و در حال حاضر نت برداری های آن صورت گرفته است.

مهدی پاکدل در این باره گفت: علاوه بر نت برداری، پیش افراد آگاه رفته ایم و برای سه داستان اول تمام کارهای تحقیقاتی صورت گرفته. البته هنوز وارد فاز میدانی نشده ایم. سه قصه اول را در جزیره کیش، چابهار و اطراف سیستان و بلوچستان می سازیم.

آنها هرچند بیشتر به منابع شخصی افراد رجوع نموده اند اما در کنار آن از سه منبع مکتوب هم بهره برده اند؛ کتاب داستان های عامیانه مردم ایران اثر زنده یاد علی اشرف درویشیان، باورهای عامیانه مردم ایران نوشته حسن ذوالفقاری و افسانه های کهن ایرانی نشر هیرمند که به گفت مهدی پاکدل پژوهشی بسیار مدرن است و دسته بندی جذابی دارد.

او البته تاکید نمود: استفاده از این منابع به معنای این نیست که داستان های مان را از روی آنها انتخاب نموده ایم. بلکه به محلات می رویم و با افراد محلی صحبت می کنیم و خودمان در صندلی مخاطب هستیم و نمی خواهیم قضاوت کنیم که مثلا فلان داستان خرافه است و ...

او که خود به عنوان راوی در این مجموعه حضور دارد، این کار را بسیار سخت و در عین حال لذت بخش توصیف و اظهار امیدواری کرد این مجموعه به یادگار بماند برای آیندگان.

بازیگر فیلم های چهارراه استانبول و تنگه ابو قریب درباره ادامه مجموعه مستند هزار افسان نیز گفت: طبیعتا ته ندارد چون بی نهایت قصه های جذاب داریم. با تغییر جغرافیا جنس قصه ها هم عوض می گردد. مثلا قصه های شهرهای کویری همه درباره رسیدن به آب و آبادانی است و دار و درخت. فعلا به صورت شخصی این پروژه را پیش می بریم و شاید برای پخش آن از همراهی یک حامی اقتصادی استفاده کنیم.

او که میخواهد این اثر را برای پخش از شبکه نمایش خانگی آماده کند، در پاسخ به این سخن که مستندسازی هرگز صندلیی در نمایش خانگی نداشته است، شرح داد: واقعیت این است که در VOD جای دو چیز خالی است؛ تئاترهای شاخصی که در تهران اجرا می گردد و تماشاگران دیگر شهرها امکان دیدن آنها را ندارند و این یک امکان خوب است تا آنان نیز این آثار را ببینند . چراکه همواره می گویند تئاتر خواستار ندارد ولی اگر شرایط درستی برای ارایه آثار نمایشی داشته باشیم، خواهیم دید که اتفاقا تئاتر خواستار بسیار دارد. از سوی دیگر جای فیلم های کوتاه و مستند هم خالی است درحالیکه اینها خیلی جای کار دارند و حتما به مرور زمان مخاطب خود را پیدا می نمایند. ما هم امیدواریم مجموعه مستند ما بتدریج جای خود را میان تماشاگران پیدا کند.