پایان تلخ اولین هتل شناور دنیا - آی تی گپ

در اواخر دهه 1980، یک هتل شناور هفت طبقه ای پنج ستاره در John Brewer Reef، حدود 70 کیلومتری ساحل تاونزویل در کوئینزلند استرالیا برای بیش از یک سال روی آب شناور بود. این هتل، 200 اتاق، بار، سالن ورزشی، سونا و دو رستوران عالی مخصوص غذاهای دریایی داشت. در بیرون هتل، یک زمین تنیس شناور نیز به چشم می خورد. هتل مذکور چنان فوق العاده بود که بسیاری از ساکنان تاونزویل که سن شان به این هتل قد می دهد، هنوز خاطرات خوبی از آن به یاد دارند. با این مقاله از خبرنگاران همراه باشید تا اطلاعات بیشتری از این هتل شناور در اختیارتان قرار دهیم.

هتل The Four Seasons Barrier Reef Resort، در واقع زاییده افکار توسعه دهنده استرالیایی، Doug Tarca بود که می خواست در دیواره بزرگ مرجانی، یک هتل مستقر کند تا به این ترتیب گردشگران بتوانند مستقیماً به آن دسترسی داشته باشند. در طرح اولیه قرار بود که سه کشتی کروز به صورت دائمی در اطراف این دیواره مرجانی لنگر بیندازند؛ اما این کار غیرعملی به نظر می رسید. شانس با یک شرکت سوئدی بود که در ساخت خوابگاه های شناور برای سکوهای نفتی تخصص داشت و این ایده را به یک تفرجگاه شناور تبدیل کرد. این هتل از طریق شرکتی سنگاپوری ساخته شد و از آنجا که قرار بود در مکانی حساس از نظر زیست محیطی مستقر شود، هتل مذکور می بایست از ویژگی های متعددی برخوردار می بود تا بتواند از پس استانداردهای سختگیرانه پارک دریایی دیواره مرجانی برآید. هیچ گونه رنگ سمی ای نباید روی بدنه به کار می رفت؛ هیچ زباله ای نباید به آب های اطراف تخلیه می شد؛ فاضلاب و تمام زباله های مایع باید تصفیه و سپس به چندین کیلومتری بیرون صخره های مرجانی ریخته می شدند. زباله های آشپزخانه و سرویس بهداشتی سوزانده و مابقی زباله ها باید به سرزمین اصلی ارسال می شدند.

هتل شناور استرالیایی در سال 1987 و با هزینه بالغ بر 40 میلیون دلار آمریکا تکمیل شد؛ هرچند وجود مسائلی در قرارداد با کشتی ساز سنگاپوری باعث شد تحویل آن تا ژانویه سال بعد به تأخیر بیفتد. در ادامه یک طوفان موسمی باز هم افتتاح این هتل را دو ماه دیگر به تعویق انداخت. زمانی که این هتل پایان در ماه مارس افتتاح شد، بازار سودآور گردشگری زمستانی در نیم کره شمالی را از دست داده بود. این تأخیرها، مانع از کسب میلیون ها دلار درآمد شد. دشوارترین بخش برای گردشگران، 70 کیلومتری بود که برای رسیدن به هتل که در وسط اقیانوس قرار داشت، باید سوار تاکسی های آبی می شدند.

آب وهوای نامساعد اغلب ارتباط هتل با سرزمین اصلی را مختل می کرد و زمانی که گردشگران به این هتل می رسیدند، اغلب دچار دریازدگی شده بودند. در ادامه یکی از قایق هایی که برای جابه جایی مهمانان و بارهایشان بین سرزمین اصلی و هتل استفاده می شد، آتش گرفت؛ با اینکه هیچ کس آسیبی ندید، اما این ماجرا تأثیری منفی روی وجهه عمومی هتل داشت. اتفاق یادشده در کنار بازاریابی و مدیریت ضعیف باعث شد که رزرو اتاق های هتل به تدریج کاهش یابد. در نهایت مخارج فعالیت هتل بسیار هنگفت شد. حدوداً بیش از یک سال از آغاز به کار هتل می گذشت که به شرکتی در ویتنام فروخته و در سال 1989، به 5000 کیلومتر آن طرف تر به هوشی مین ارسال شد و در رود سایگون لنگر انداخت و با نام هتل شناور سایگون آغاز به کار کرد.

پس از انتها جنگ ویتنام، این کشور در پی رونق گردشگری بود و به اقامتگاه های لوکس نیاز مبرم داشت. این هتل شناور یک راه چاره عالی محسوب می شد و موفقیت آمیز نیز بود. هتل شناور سایگون معروفیت زیادی در شهر پیدا کرد، تا جایی که مردم با ذوق و علاقه از آن به عنوان شناور (The Floater)، یاد می کردند. اما بار دیگر مسائل مالی، صاحبان هتل را مجبور به تعطیل کردن آن کرد. این بار هتل به کره شمالی فروخته و به منطقه توریستی Mount Kumgang در مرز کره شمالی و جنوبی منتقل و در سال 1998 به روی گردشگران کره جنوبی باز شد. این هتل با نام تازه Sea Kumgang Hotel فعالیت خود را آغاز کرد و 10 سال بعد، زمانی که یک سرباز کره شمالی به طور اتفاقی به زنی از کره جنوبی شلیک و او را کشت، تورها به این هتل به حال تعلیق درآمد. هتل مذکور همچنان در همان محل خود لنگر انداخته، اما برای بیش از 10 سال تعطیل بوده است. اخیراً خبرهایی از این هتل بر سر زبان ها افتاد، چراکه رییس کره شمالی بازدیدی از کشتی مذکور با شرایط اسف بارش داشت و اظهارات ناخوشایند و منفی ای درباره آن مطرح نمود. آقای کیم به وضوح گفت از شرایط تفرجگاه ناراضی است و امکانات آن را به چادرهای موقت در منطقه ای دچار فاجعه تشبیه کرد.

کیم جونگ اون دستور دارد تا همه امکانات قدیمی و کهنه از تفرجگاه توریستی Mount Kumgang برداشته شود، در ضمنً اشاره داشت که این هتل شناور و قدیمی 30 ساله باید بازسازی یا اسقاط شده یا به توسعه دهنده دیگری فروخته شد. این در حالی است که مردم تاونزویل هنوز خاطرات به یادماندنی ای از این هتل دارند. بلیندا اوکانر (Belinda OConnor)، از کسانی که روی کشتی آبی کار می کرد و مهمانان را به هتل می رساند، همچنان اولین باری که این هتل را دید، به یاد می آورد. او می گوید:

چشم انداز خیره کننده ای بود. روزهای شگفت انگیز اقامت در هتل، سفرهای ماهیگیری، جشن هایی که خدمه به پا می کردند، غواصی در زیر هتل و پیتزاهایی که با هلیکوپتر به هتل آورده می شد، به یاد می آورم.

لوک استین (Luke Stein)، یکی دیگر از کارمندان سابق هتل با خوشحالی به یاد می آورد:

کار در این هتل بهترین شغلی بود و هست که در تمام عمرم داشته ام. من برای پیاده روی، شناکردن و در آفتاب بودن، پول می گرفتم. وقتی به یاد آن زمان می افتم، با خودم می گویم، واقعاً این اتفاق افتاده است؟ یا من خواب دیده ام؟

موزه دریایی تاونزویل در حال حاضر نمایشگاه معروفی از این هتل دارد که حاوی مدلی از این کشتی، اطلاعات و یادگاری های آن است.