این کتاب شاید کمی برایتان ترسناک باشد - آی تی گپ

این پژوهشگر انگلیسی علوم اعصاب و دارنده جایزه انجمن همکاران سلطنتی انگلستان در مقدمه بسیار کوتاه کتاب حاضر، توضیح مجذوب کننده و مهیجی از ماهیت و دامنه این رشته نسبتاً نو ارائه می دهد. وی با توضیح آنچه تصویربرداری مغز نشان می دهد، به تصورات غلط رایج در این حوزه اشاره می کند؛ و ابعاد مختلف شناخت انسان را به اجمال بررسی می کند و خاتمه اثر خود را با بحث درباره پیشرفت اعجاب انگیزی که ممکن است پیش روی این حوزه باشد، به خاتمه می برد.

نویسنده در پیشگفتار کتاب آورده است: فرض من این است که برای درک نتایج آزمایش هایی که از تصویربرداری مغزی استفاده می کنند، باید بدانیم که جریان اطلاعات بین نواحی مغز چگونه است؛ به همین دلیل در سرتاسر کتاب قرار دادم که نشان دهنده ارتباطات کالبدشناختی بین این نواحی است. در ابتدا ممکن است این موارد برای خواننده کمی ترسناک به نظر برسد؛ اما با وجود فراوانی اصطلاحات، هیچ مفهوم دشواری وجود ندارد. همچنین به این مسئله توجه کردم که خواننده چگونگی نتیجه گیری ها را درک کند؛ بنابراین اغلب آزمایش ها را با جزئیات توضیح داده ام و گفته ام چه کسی آنها را انجام داده است.

کتاب به استفاده از تصویربرداری مغزی برای مطالعه شناخت انسان محدود شده است. برای بیان آنچه به وسیله ثبت فعالیت الکتریکی سلول های مغزی سایر حیوانات درباره مکانیسم های احتمالی آموختیم، فضای کافی نبوده است.

سایت علمی واتر استونز درباره این اثر نوشته است: ریچارد پسینگهام متخصص مغز و اعصاب شناختی، گزارشی تحریک آمیز و هیجان انگیز از ماهیت و دامنه این شاخه نسبتاً نو از علم، و تکنیک های در دسترس ما با تمرکز بر بررسی مغز انسان ارائه می دهد. او آنچه را که تصویربرداری مغز نشان می دهد، در کتابش توضیح می دهد. وی به باورهای غلط رایج اشاره می کند؛ و مروری کوتاه بر جنبه های مختلف شناخت انسان نظیر درک، حضور، یادآوری، استدلال، تصمیم گیری و عمل ارائه می دهد.

برگی از کتاب

در بخشی از این کتاب می خوانید: آگاهی می تواند انتخابی باشد. فرض کنید با گوشی در حال گوش دادن به موسیقی هستید و همزمان سعی می کنید یک جدول سودوکو را نیز حل کنید؛ پس از مدتی متوجه می شوید که آهنگ کامل را از دست داده اید. توضیحی که برای این مساله می دهید، این است که می گوید به آن توجه نداشته اید و مشخص نیست چرا باید در آگاهی ما محدودیت وجود داشته باشد. گذشته از اینها اطلاعات حاصل از حس های گوناگون در نواحی مختلف مغز پردازش می شود. پردازش به صورت موازی رخ می دهد؛ به این معنی که آنچه می بینیم، همزمان با شنیدن یا لمس کردن تحلیل می شود. با توجه به اینکه در مغز انسان حدود صدمیلیارد نورون وجود دارد و به نظر می رسد در منابع پردازشی آن محدودیت وجود داشته باشد، بنابراین برای نشنیدن موسیقی باید توضیحات دیگری وجود داشته باشد. پاسخ این است که تنها برخی از اطلاعات حسی ورودی به حل معمای سودوکو مرتبط هستند؛ اطلاعات نامرتبط تنها برای پرت کردن حواس شما از انجام موثر امور عمل می کند؛ بنابراین دلیل این امر محدودیت در ظرفیت سیستم نیست؛ بلکه این است که شما در هر زمان تنها به برخی از اطلاعات موجود علاقه دارید.

منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران