اصفهان ـ جاکارتا؛ رویایی که با حمایت مسئولان رنگ واقعیت می گیرد - آی تی گپ

برای دیدن زیباترین جزیره اندونزی با تور بالی همراه شوید.

به گزارش خبرنگاران از اصفهان، بار اول که او را دیدم، دختری قوی، شاداب و پرانرژی به نظر آمد و در نگاه نخست معلولیتش به چشم نمی آمد تا آنکه خود از محرومیت ها و محدودیت های معیشتی و زندگی ورزش حرفه ای خویش صحبت کرد.

اکرم منصوری متولد 1364 ساکن سمیرم که به گفته خودش از کودکی جهتی بسیار پیچیده و سخت را طی نموده، از زندگی خود در خانواده ای پرجمعیت و حوادثی که در سن کودکی و نوجوانی سبب معلولیتش شد، می گوید، در ادامه متن گفت وگوی اکرم منصوری دارنده مدال قهرمانی کشور در رشته پرتاب با نیزه را می خوانید.

خبرنگاران: از زندگی خود و حوادثی که سبب معلولیت شما شد سخن بگویید.

اکرم منصوری: زندگی من نیز مثل زندگی دیگران جهت طولانی را طی نموده گرچه زندگی من با سختی ها و پیچیدگی های زیادی نیز روبرو بوده که در سن 4 سالگی بر اثر تصادف دست راست خود را از دست دادم و در بهار سال 73 نیز چشم چپم بر اثر حادثه ای دیگر نابینا شد و 2 سال بعد از آن نیز بر اثر حادثه آتش سوزی در منزلمان صورتم دچار سوختگی شد و تا سال ها بعد عمل های حراجی پشت سر هم انجام دادم.

شغل پدرم کشاورز است و من بچه دهم خانواده هستم و همواره جمعی شاد و پرانرژی داشتیم، من هیچ گاه با شرایطی که برایم پیش آمده بود، کنار نیامدم و تا سن 15 سالگی خود را از جمع دور می کردم تا اینکه تصمیم گرفتم که کارهای خودم را خود انجام دهم از یاری به مادر در انجام کارهای خانه تا تحصیل در مدرسه و دانشگاه با اعتماد به نفس مضاعف.

خبرنگاران: از لطفی که خداوند به شما داشت سخن گفتید، زمانی که خدا توانایی را از انسان بگیرد، قدرت شکوفایی دیگر استعدادها را در انسان بیدار می نماید و معلولیت به معنی ناتوانی نیست بلکه تنها محدودیت است. درباره شروع دوره ورزشی زندگی خود بگویید، چطور رشته پرتاب با نیزه را انتخاب کردید؟

اکرم منصوری: سال آخر دانشگاه، مسئولان دانشگاه نجف آباد اعلام کردند که علی نادری از ورزشکاران پارالمپیک لندن برای معلولان در اصفهان کلاس های آموزشی دایر نموده است که من به محل تمرین رفتم و علی نادری در همان روز اول با توجه به علاقه ام به رشته پرتاب با نیزه، آموزش های کلی این رشته را به من دادند و در نخستین پرتاب 17 متر را زدم که مورد تشویق اطرافیانم قرار گرفتم و همین موضوع سبب علاقه مندی بیشتر من به این رشته شد.

در همان روز نادری من را به یک مربی خانم معرفی کرد که این مربی به دلیل داشتن شاگرد من را قبول نکرد و من نیز به دلیل عدم اطلاعات کافی نامید شدم. دوره لیسانس من در دانشگاه تمام شده بود و به سمیرم بازگشتم و به دنبال کار گشتم اما با توجه به وضعیت جسمانی ام نتوانستم، کار مناسبی پیدا کنم و در نهایت در یک خیاط خانه مشغول به اتو کشیدن البسه شدم، تا اینکه بعد از 2 سال، آن مربی خانم با من تماس گرفت و تمرین خود را در رشته پرتاب با دیسک شروع کردم و در زمان نخستین حضورم در مسابقات کشوری توانستم رکود پرتاب 26 متر دیسک را ثبت کنم.

البته من شرایط لازم را در این مسابقات با توجه به تجهیزات و البسه ورزشی مناسب با این رشته را نداشتم اما با وجود پیشنهاد حمایتی داوران مسابقات به مسئولان ورزشی استان، این آخرین حضورم در مسابقات پرتاب با دیسک شد.

خبرنگاران: نداشتن کفش مناسب برای تمرین را دلیل کنار گذاشته شدن خود از میادین ورزشی بیان کردید و با وجود سپاسگزاری از امکاناتی که هیئت ورزشی استان در اختیار معلولان قرار داد اما از عدم حمایت معنوی و مادی مسئولان ورزشی استان دل پردردی داشتید، آیا این عدم حمایت دلیلی بر دست کشیدن از علاقه شما به ورزش شد؟

اکرم منصوری: به هیچ وجه، من در همان زمان دوره های مربیگری آمادگی جسمانی را دنبال کردم در آزمون مربیگری غیر معلولان پیروز به اخذ کارت مربی گری شدم و با توجه به تشویق لفظی رئیس هیئت ورزش معلولان حتی با داشتن کارت مربیگری اجازه فعالیت در سالن های بدن سازی داده نشد.

از طرف دیگر با توجه به شرایط اقتصادی خود و خانواده ام در هر صورت خود را سر زمین تمرین می رساندم و همچنان خانواده ام از من حمایت می کردند.

خبرنگاران: با وجود همه بی مهری های مسئولان هیئت ورزشی معلولان استان و بعضی از مربیان، شما دست از کوشش و پشتکار برنداشته و تمام انرژی خود را برای شرکت در مسابقات جاکارتای اندونزی ذخیره کردید. از مسابقات پیش روی پرتاب با نیزه سخن بگویید.

اکرم منصوری: سی امین المپیاد ورزشی کشور در 27 مهر ماه برگزار گردید که در این مسابقه پیروز به کسب مدال شکست رکورد کشوری شدم اما تنها کانال های خبری این پیروزیت را منعکس کردند و مسئولان باشگاه و هیئت ورزشی استان هیچ گونه استقبالی از این پیروزیت نکردند و دلیل این موضوع عدم توجه به مقام قهرمانی کشور و نادیده دریافت معلولان ورزشکار است.

پیش از این نیز در زمان رکوردگیری مسابقات پارالمپیک اینچئون کره نیز با وجود نداشتن کفش مناسب در زمان ثبت رکورد پرتاب با نیزه و کسب سهمیه پارالمپیک، رکورد 22 متر و 70 را ثبت کردم در حدنصاب برای حضور در این مسابقات 24 متر بود اما در آن موقع نیز هیچ یک از مسئولان حمایت یا تشویقی برای راه یابی به این مسابقات نکرد و همین عامل سبب شد که برای مسابقات ریو برزیل نیز عقب بماند اما اکنون در تمریناتم رکورد 29 متر را ثبت کردم، این در حالی است که دارنده مدال طلای مسابقات 32 متر را از آن خود نموده و اگر مسئولان ورزشی از من و امثال من که توانایی شکست رکوردهای کشوری و جهانی را دارند، حمایت می کرد، اکنون یکی از مدال های پارالمپیک در رشته پرتاب با نیزه از آن ایران بود.

مسابقه بعدی ما اردیبهشت ماه در جاکارتای اندونزی برگزاری می گردد و اکنون بیشترین تمرکز من در تمرینات برای مسابقات جاکارتا است.

به گزارش خبرنگاران، اکرم منصوری بانوی معلول و ورزشکار اصفهانی این روزها تمام کوشش خود را برای شرکت در مسابقات جاکارتای اندونزی به کار گرفته اما حرف او تنها برای خودش نیست بلکه معتقد است شاید در زمینه پرتاب با نیزه و یا هر رشته دیگر ورزشی در میان معلولان ورزشکار، استعدادهایی نهفته باشد که به دلیل عدم توجه و حمایت مسئولان و همچنین عدم توانایی اقتصادی برای تهیه لوازم ورزشی از راه یابی به مسابقات و کسب عناوین افتخارآمیز برای شهر خود و ایران عزیز بازمی مانند.

منصوری تنها بانوی معلولی نیست که معنی واژه معلولیت را از ناتوانی به توانایی مضاعف و شکوفایی تغییر داده است بلکه امثال منصوری ها در میان ورزشکاران معلول کم نیستند و تنها راهی که می توان رویاهای این جوانان با غیرت را به واقعیت بدل کرد، قدری حمایت و ارزش گذاری انسانی و مادی و معنوی است.

گفت وگو از زینب کلانتری