دعواهای کاری از کجا شروع می شود؟ - آی تی گپ

نوع دیگر تضاد در محیط کار خشونت آشکار هست. افرادی که به این روش عادت دارند، بیشتر ویژگی زورگویی دارند. ویژگی آنها اغلب بسیار رقابتی، بی توجه به تبعات موضوع و خودشیفته است. این افراد ارزش خود را با برتری ثابت می کنند. این افرادی خطرناک هستند چرا که دوستان بدذاتی دارند که دستورات آنها را اجرا می کنند. اگر در کنارتان چنین افراد قلدر و زورگویی وجود دارد، مراقب باشید.

در سرانجام، از روشی که من آن را نمی پسندم، صحبت می کنم که آن خشونت انفعالی است. این افراد حامی، منطقی و حتی کمک دهنده هستند؛ اما هجوم آنها شباهتی به حمله ندارد چرا که به خوبی می توانند سلاح کلامی خود را مخفی سازند.

از عدم توافق و حتی تضاد واقعی در محیط کار نمی شود جلوگیری کرد و این امر دلایل خاص خود را دارد:

در صدر این لیست احساس ناامنی، میل به قدرت و کنترل و عادت به قربانی بودن است که درباره آن توضیحاتی داده می شود.

احساس ناامنی. هر یک از ما درباره یک موضوع خاص آسیب پذیریم. وقتی احساس ناامنی حاصل از این آسیب پذیری در ما به وجود می آید، پی می بریم رفتارمان طوری شده که باعث خجالت می شود. سعی می کنیم اشتباهات را جبران کنیم، از گفت و گوهای سالم می پرهیزیم، همواره مخالفت کرده و حتی گاهی اوقات بدون علت به دیگران ضربه می زنیم و همه این کارها را فقط برای حفاظت از خود انجام می دهیم.

عادت به قربانی بودن. احساس ناامنی می تواند خوب باشد می تواند به این معنا باشد که ما از نقایص خود آگاهی داشته و آماده یادگیری هستیم. بسکمک از افراد برای منافع گروه، قدرت خود را به درستی به کار می بندند. اما در هر صورت، عادت به قربانی بودن، ارزش جبران ندارد. هنوز وجود افرادی که در سازمان همواره قربانی اند مرسوم است و رفتار آنها کاملا قابل پیش بینی هست.

میل به داشتن قدرت. بیشتر افراد دوست دارند احساس کنند بر زندگی و اعمال خود در همه جا کنترل دارند. ما دوست داریم اثرگذار باشیم. علاقه مندیم افراد را کمک دهیم به اهداف خود دست پیدا کرده و دوست داریم آن طور که شایسته آنیم، مورد قبول دیگران باشیم. این تمایلات طبیعی و سالم هستند: اینکه در پی روش هایی برای تاثیرگذاری بر دیگران در جهت پیشرفت گروه باشیم از نشانه های رهبری درست هست. اما متاسفانه بسکمک از افراد مایلند فقط در جهت منافع خود تاثیر بگذارند.

هیچ کس بی نقص نیست. پس چرا این همه وقت و انرژی بگذاریم تا ثابت کنیم که بی نقصیم؟ آیا بهتر نیست که نقص های خود را پذیرفته تا اینکه کارهای سختی انجام دهیم که به آشفتگی افراد منتهی شود و نتیجه آن چیزی جز بروز تعارض و تضاد در سازمان نیست.

اولین کاری که باید انجام دهیم این است که بپذیریم تضاد در محیط کار واقعی و فراگیر است، و درست به همان اندازه ای که دعوا و بحث در قسمت های دیگر زندگی ما اذیت کننده است، دعوا در محیط کار نیز بسیار رنج آور است. دوم، ما باید فرهنگ همدلی و همدردی واقعی با دیگران را در خود به وجود آوریم، چه موضوعاتی آنها را به حرکت وا داشته و اگر جای آنها بودیم چه احساسی داشتیم؟این برخوردها ساده نیستند و همواره این میل در ما وجود دارد که اجازه دهیم تعصب های ذهنی مان بر تصمیمات ما تاثیر بگذارند.

سرانجام: احساسات ما مهم است و باید از همان ابتدا مورد توجه قرار گیرند نه اینکه بعدا به آنها پرداخته شود. به همین علت، برخورد با تضاد در محیط کار با خودآگاهی شروع می شود. این نوع از خودآگاهی سطحی نیست، بلکه عمیق بوده و حتما به شما در روابط کاریتان به شما، همکاران و سازمانتان کمک می کند.